Ik verafschuw moderne auto’s. Ze zijn digitaler dan mij lief is en ontworpen door moderne designers zonder enig verstand van auto’s. Een vouwtje hier, een extra naadje daar, en voila: klaar is de nieuwe middenklasser die er uitziet alsof een kleuter zojuist uw dekbedovertrek heeft gestreken. Om de vraag waar het allemaal mis ging goed te kunnen beantwoorden heb je kennis van zaken nodig. Verstand van politiek, lobby’s, de macht van importeurs en de invloed van milieubewegingen. En die kennis heb ik niet. Ik kan er slechts naar gissen. Ik ga dus af op wat ik zie en wat ik ervaar.
Nieuwe auto’s zijn hondslelijke auto’s, volgehangen met gadgets waar geen mens iets aan heeft. Boordcomputers, garagedeuropeners, achteruitrijcamera’s en regulerende sensoren die niet zelden klauwen vol geld kosten en op zeker stuk gaan. Erg stuk. En dat voelt de eigenaar in zijn portemonnee. Niet in de eerste drie door de fabriek gegarandeerde jaren natuurlijk. Nee, dat gebeurt allemaal als digitale auto’s iets ouder worden. Bij de man met de wat kleinere knip die het ding iedere dag voor zijn werk nodig heeft. Nieuwe auto’s zijn hondslelijke auto’s die op papier schoner zijn dan in werkelijkheid. Geheel toevallig is dit aspect inmiddels lekker actueel. De oudere diesel in de ban op lokaal niveau, geniepig naar suburbia verbannen door lokale wethouders met veel te grote ego’s. Want oude auto’s zijn vies en nieuwe niet. Ik durf het tegenovergestelde te beweren, maar om u dat uit te kunnen leggen heb ik het oude formaat krant weer nodig.
De Nederlander houdt ondertussen in toenemende mate van auto’s uit de twintigste eeuw. Ik reken mij zelf ook tot die groep. Waarom? Dat is simpel. Die auto’s zijn analoog, simpel en duurzaam ontworpen en hebben ieder hun eigen karakter, geur en klank. Een 2CV hoor je van verre aankomen en een Mercedes 190 E ruikt niet zoals een BMW 320 ruikt. Identiteit. Daar gaat het om. En hondslelijke auto’s die allemaal op elkaar lijken en naar elkaar ruiken ontwikkelen nooit een eigen identiteit. Want zeg nu zelf: hoe groot dat hondslelijke kantoorpand ook is, u stelt op de werkvloer toch ook prijs op uw eigen identiteit?
Tekst: Marco Hof
Foto: Autovisie
Eerder gepubliceerd in De Volkskrant
Laat een reactie achter
You must be logged in to post a comment.